بررسی کارآفرینانه و ادبی one minute fly: آقا جان زبانم لال اگر بگویم که جاه طلب نباشیم و آرزوهای بزرگ (خخخییلی گنده) نداشته باشیم و برای رسیدن به اوج قله های ترقی جانفشانی بیخودی نکنیم و “فقط حرکت کنیم و مسیر را در پیش بگیریم، که مسیر رسیدن به هدف از خود هدف مهم تر(دیدگاه امکان گرایانه کارآفرینان)، سخت تر و لذت بخش تر است”.

لحظه لحظه های زندگی مان و چیزهایی که برایمان عادی شده و بنظر مجانیست، لذت ببریم و عشق کنیم (ستاره بچینیم و دست آدمایی که دوسشان داریم را بگیریم . خیلی سادس نه.. ولی تا ابد ماندگار) و البته آنکه “با هر سختی آسانیست” و به نظر می رسد که برعکسش نیز صادق است.

وقتی به اوج آسمانها و لذت و راحتی رسیدیم، انتظار سختی و یک اتفاق ناخوشایند نیز داشته باشیم و غرور برمان ندارد که خطر پشت سرمان است. (- پشه جون در اوج درخت ها نفس راحت کشید و غرور برداشت، غاقل ازینکه پرده پشت سرشهsurvive a bird attack) و همانطور که گفتیم با هر سختی و افتادن ها، آسانی است و در این راه سخت است که شاید عشق زندگیمان را ببینیم. آیا این خود شانس نیست؟! (پشه جون در حین سقوط به پایین، عشق و علاقه زندگیشو پیدا کرد)
تهدیدها پشت سر هم در زندگیمان نمایان خواهند شد، آیا هیچ کاری نکنیم و طعمه تهدیدهای شویم یا تهدیدها را به فرصت تبدیل نمائیم؟کدامیک بهتر است؟!(تهدیدهای خرچنگ صفت زندگیمان را، طعمه بازها و شکارچیان خطرناک زندگیمان نماییم.) (تبدیل تهدید به فرصت کارآفرینانه)، آیا این خود اختیار نیست؟!
پس زندگی هم شانس هست و هم اختیار
 اصلا برای سپری کردن این محدوده زمانی ، که عمرش نامیده ایم. (بخدا آخرشم نگا کنیم کمتر از همین یک دقیقه است – در بحث علمی اثبات میشه) خودمان را بکشیم و به آب و آتش بزنیم، یهویی میبینیم که بزرگ شده ایم، خیلی بزرگ و اون بالا بالاها هستیم و دقیقا در این زمان است که باید کاسه و کوزه را جمع کنیم و ترانه ی خداحافظی را بخوانیم و با دستاوردهای دنیا و آرزوهای دور و درازمان خداحافظی کنیم، ولی چه چیزی از ما می ماند؟! آنچه در مسیر زندگی انجام داده ایم می ماند و بس.

اندیشیدین به آرزوها و آمال خیلی بزرگ، فرصت اندیشیدن به بزرگواری را از ما میگیرد. (مثل من که اصلا به جایزه این مسابقه فکر نمیکنم). حکایت آن بازرگان سعدی را گویم که در آخر عمری هنوز آرزوهای دراز و طویلی داشت ولی درازا، طول و پهنای عمرش فرصت و مجالی نداد :
آن شنیدستی که در اقصای غور بار سالاری بیفتاد از ستور
” گفت چشم تنگ دنیا دوست را یا قناعت پر کند یا خاک گور ”
بررسی و تحلیل علمی: چون احصاص میکنم خیلی بارم اصت و خیلی میدانم، گفطم آن عمر یک دقیقه ای پشه جانمان را نیز بررثی نماییم،. (املائمم همیشه بیست میشد.)

وقتی به عمر ۱۳٫۷۵ میلیاردی (۱۳و۷۵*۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰) جهان گیتی و عمر ۴٫۵۴ میلیارد سالی کره زمین (۴٫۵۴ *۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰) و عمر ۱۶۰ میلیون سال (حدود ۲۳۰ میلیون سال پیش) به پایان رفته دایناسورها نگاه کنیم، میبینیم عمر۲۰۰۰۰۰ سالی انسان ها در مقابل این اعداد گفته شده چقدر حقیرانه است و حال بیاییم یه نسبت کوچک از عمر یک انسان که برفرض ۱۰۰ سال عمرکرده ، در مقابل این اعداد قرار بدهیم…واقعا بین عمر یک سلول و عمر یک انسان و عمر یک دقیقه چندان تفاوتی نخواهیم دید.

سخن آخر: پس در این عمر یک دقیقه ای بهترین باشیم با باهم بودن و مهربانی. زیاد برای خودمان سخت نگیریم و نه البته یکجا بنشینیم و غم عمر کوتاهمان را بخوریم و نامید بشویم که یک پشه نامید، به مثابه یک مرده است قبل از آنکه واقعا بمیرد. نامیدی خوده مرگ است. (حتی پشه دوست داشتنیمان نیز وقتی نامید شد و چشمانشو بست، همین نامیدی کشت وگرنه یک ثانیه از عمرش مانده بود.)
برای ایجاد تغییر و رسیدن به لحظه های خوب، باید تجربه های سختی را داشته باشیم و این را هم قبول کنیم که سرنوشتی نیز وجود دارد و نمی شود از آن فرار کرد و چه بسا در این سرنوشت های تلخ و غیرمنتظرانمان، سرانجام منفعتی برایمان باشد و ماندگار و مشهور شویم. پس فقط زندگی کنیم، یک زندگی خوب. مسیر را بپیماییم و این مسیر بیشتر از هدف برایمان مهم باشد.

لحظه ام پر شده از لذت
 یا
 به زنگار غمی آلوده است
 لیک چون باید این دم گذرد
 پس اگر می گریم
 گریه ام بی ثمر است
 و اگر می خندم
 خنده ام بیهوده است
 دنگ … دنگ
 لحظه ها می گذرد
 آنچه بگذشت نمی آید باز
 قصه ای هست که هرگز دیگر
 نتواند شد آغاز
 سهراب سپهری